Miodla indyjska – „królowa” skóry i tkanek granicznych

Miodla indyjska, neem [Azadirachta indica] nosi wiele fantastycznych przydomków. Tradycyjnie w Indiach nazywa się roślinę „wiejską apteką”. Dawniej gdy ktoś zachorował, obojętnie na co, wychodził przed dom i zrywał „lekarstwo”, które nigdy nie zawodziło.

Inny przydomek to „Królowa skóry”. Tej zewnętrznej, która otula ciało jak i wewnętrznych tkanek granicznych, błon śluzowych. Miodla wymiernie wspiera funkcje wątroby, jelit, trzustki i układu odpornościowego.

Pierwszy człon nazwy botanicznej wywodzi się z perskiego „azad” co oznacza wolność, i „dirakht” – drzewo. Drugi indica oznacza Indie. Pełna nazwa to „wolne drzewo pochodzące z Indii”.

Miodla indyjska neem

Jest wiecznie zielonym drzewem z rodziny meliowatych. Wyrasta  w ekspresowym tempie do około 20 metrów wysokości. Ząbkowane, lancetowate liście, ułożone ułożone naprzeciwlegle są początkowo fioletowe, starsze przybierają kolor ciemnozielone. Niewielkie, białe kwiaty są ułożone w opadające wiechy. Owoce miodli to owalne pestkowce o gładkiej powierzchni.

Drzewo pochodzi z Indii, gdzie pospolicie rośnie w pobliżu domostw, co czyni je łatwo dostępnym, darmowym lekarstwem.  Według tamtejszych legend, roślina nabrała leczniczego działania, kiedy spadła na nią kropla nektaru (amrita) z kielicha nieśmiertelności. W zielarstwie wykorzystuje się korę, liście, nasiona, korzenie, kwiaty i owoce.  Drzewo występuje również w Nepalu, Bangladeszu, Pakistanie i na Sri Lance.

W tradycyjnym zielarstwie

Każdej wiosny w Indiach liście się zbiera do celów kulinarnych i leczniczych. Tradycyjnie pije się herbatki, by usunąć „toksyczne gorąco”, poprawić florę bakteryjną jelit i wzmocnić błony śluzowe przewodu pokarmowego.

Powszechnie wykorzystuje przy uczuciu zmęczenia, kaszlu, gorączce, malarii, wymiotach, chorobach skóry, dziąseł, pasożytach i ogólnie dla oczyszczenia krwi i ciała z toksyn.

Profil energetyczny
Smak: gorzki
Energetyka: chłodzi, osusza
Tkanki: żołądek, śledziona, wątroba, nerki, trzustka, krew, skóra
Działanie: tonizuje tkanki, usuwa wilgotne gorąc, oczyszcza z toksyn, leczy rany

Od tysięcy lat miodla jest stosowana w medycynie ajurwedyjskiej do oczyszczania wątroby, krwi i nerek, leczeniu stanów zapalnych przewodu pokarmowego. To podstawowe zioło w terapiach wszelkiego rodzaju zakażeń bakteryjnych, grzybiczych i pasożytniczych.  Skutecznie radzi sobie z  przewlekłymi stanami zapalnymi, które dawno się zakorzeniły w organizmie i wymagają silnych środków.

Główne zastosowania lecznicze:

• Gorączka na skutek nadaktywnej pitta dosha i akumulacji toksyn ama.
• Wewnętrzny i zewnętrzy detoks. Stymuluje nerki i wątrobę, zwiększając metabolizm i eliminację toksyn. Pasta ze sproszkowanego ziela usuwa zarazki, drobnoustroje ze skóry, eliminuje wysypki, trądzik, naprawia uszkodzenia komórek i redukuje przebarwienia.
• Śluz w przewodzie pokarmowym, infekcje grzybicze, pasożytnicze, bakteryjne. Niestrawność, gazy, wzdęcia, wymioty, zespół rozrostu bakteryjnego jelita cienkiego (SIBO), hemoroidy.
• Owrzodzenia skóry i jamy ustnej, swędzenie, zaczerwienienia, brodawki, grzybica, łuszczyca, egzema, świerzb, łupież, wszawica. Pielęgnacyjnie stosuje się jako środek złuszczający skórę do peelingu, odmładzający.
• Wrzody żołądka, cukrzyca, artretyzm, słabe kości, anemia, nowotwory, niska odporność, ogólne osłabienie.

W medycynie współczesnej

Kluczowe działania: przeciwzapalne, antyseptyczne, przeciwutleniające, przeciwbakteryjne, przeciwpasożytnicze, przeciwgrzybicze, przeciwhistaminowe, przeciwnowotworowe

Miodla indyjska zawiera gorzkie związki, z których kluczowe to  azadyrachtyny i nimbiny, o silnym działaniu przeciwzapalnym, przeciwgrzybiczym i przeciwbakteryjnym. Ekstrakt z liści zmienia środowisko, w którym rozwijają się inwazyjne patogeny, skutecznie leczy infekcje zapewniając zdrową reakcję zapalną i złagodzenie objawów.

Z założenia leki farmakologiczne mają szybko zdusić stan zapalny, który jednakże stanowi istotną część samego procesu leczenia. Inaczej działa miodla. Nie hamuje odpowiedzi zapalnej, za to zaprzęga wszystkie siły organizmu do procesu samoleczenia, co w efekcie skutkuje naturalnym, powolnym ustępowaniem stanu zapalnego.

Silne działanie najbardziej widoczne jest w przewodzie pokarmowym i na skórze. W przypadku  podrażnień, stanów zapalnych i infekcji obu systemów miodla jest nieoceniona.  Zapewnia również ochronę delikatnych błon błony śluzowej jamy ustnej.

Glikoproteiny zawarte w liściu miodli indyjskiej spowalniają wzrost komórek rakowych . Modulują i przywracają funkcje limfocytom T we krwi i środowisku nowotworowym, hamując dalszy wzrost guza. [1] 

Olejek neem stosuje się bezpośrednio na skórę przy owrzodzeniach, ranach, stanach zapalnych, wszawicy. Odstrasza komary.

Zastosowania miodli

Herbatka z miodli indyjskiej
Tradycyjnie parzy się 10 minut kilka świeżych listków w szklance wrzątku. Ususzone sproszkowane ziele zazwyczaj zaleca się płaską łyżeczkę na 200 ml przegotowanej wody. Stosuje się 2-3 razy dziennie.

Napar można wykorzystać do płukania jamy ustnej przy zapaleniu dziąseł, bólach zębów, gardła. Gałązki są tradycyjnie używane jako szczoteczki do zębów. Doskonale czyszczą, pielęgnują i wybielają zęby.  Pozostawiają fantastyczny smak świeżości.

Pasta z miodli indyjskiej
Sproszkowane ziele wymieszać z wodą do konsystencji papki. Nakładać na chorobowo zmienione miejsca, przy stanach zapalnych, zakażeniach, ranach i problemach skórnych. Pielęgnuje, napina skórę, odmładza.

Uwaga: Nie stosuje się w ciąży, działa poronnie.