Kolcosił – wielki uzdrawiacz rdzennych ludów. Lecznicze działanie

Kolcosił [Oplopanax] był bodaj najważniejszą rośliną leczniczą rdzennych ludów żyjących w jego zasięgu.

Dzieląc łacińską nazwę na części mamy dwa słowa: opolo, oznaczające zbroję, pancerz i panax – uzdrowić wszystko. Trafny opis, bo roślina rzeczywiście jest mocarna.

Kolcosił straszliwy Oplopanax horridus

Spokrewniony z żeń-szeniem kolcosił jest dużym krzewem  z rodziny z araliowatych. Dziko rośnie w wilgotnych, gęstych lasach iglastych Ameryki Północnej. Jest potężny, osiąga nawet 3 metry wysokości. Grube, żółtawe łodygi otoczone są ogromnymi kolcami.

Wyróżniają go parasolowate liście również pokryte ciernistymi wypustkami. Wiosną pojawiają się piramidalne grona licznych małych, białawych kwiatów. Jesienią  krzew wydaje spłaszczone, jasnoczerwone jagody.

Uzbrojonej w niebezpieczne kolce roślinie roślinie, o tak imponującym wyglądzie, nadano miano maczuga diabła. Przypisywano jej nadzwyczajne moce ochronne, uważano za pomost między światem fizycznym i duchowym. Z popiołu po spaleniu wyrabiano ochronne farby na twarz, z gałęzi magiczne amulety. Kocosił wykorzystywano w duchowych praktykach szamańskich i tradycyjnie leczniczo.

Pokryte kolcami rośliny symbolizują siłę i ochronę, ciernie – ostry ból, który w preparatach ziołowych łagodzą, celując w jego przyczyny. Na świecie występuje kilka gatunków, niektóre w Azji Wschodniej, w Chinach i na  Syberii  od wieków wzmacniające siły fizyczne i psychiczne. Ze względu na walory dekoracyjne uprawia się w ogrodach. Większość z nich ma podobne działanie.

W tradycyjnym zielarstwie

Zgłębiając się w szczegóły warto wspomnieć, że rdzenne ludy wykorzystywały rośliny lecznicze na dwa sposoby: w leczeniu chorób ciała poprzez tradycyjne zastosowania zielarskie.  A także w sferze duchowej, by odkryć energetyczne przyczyny choroby i je usunąć. Kolcosił odgrywał, i nadal odgrywa dużą rolę w obydwu podejściach, które często są tak ściśle ze sobą powiązane, że trudno je rozdzielić.

Przegląd źródeł etnograficznych wskazuje na olbrzymią różnorodność wśród licznych rdzennych grup na dużym obszarze geograficznym.  Podsumowane je 34 kategoriach leczniczych i ośmiu duchowych [1]. 

Wywary z kory i kłączy wykorzystywano do łagodzenia bólu, w leczeniu reumatyzmu, artretyzmu, grypy,  zaburzeń trawienia, nowotworów, cukrzycy, zapalenia płuc, gruźlicy, chorób skóry. Stosowano jako moczopędny tonik, płyn do płukania oczu na zaćmę i jako środek przeczyszczający. Ugotowane młode  wiosenne pąki stanowiły źródło pożywienia. Napar z kory, korzenia lub całej rośliny stosowano w leczeniu bólów kości, stawów, przeziębienie w leczeniu wrzodów, w formie okładów na rany i zapalenie oskrzeli.  Łodygi używano do oczyszczania krwi, łagodzenia obrzęków, niestrawności i dolegliwości żołądka.

Profil energetyczny
Smak: słodki, lekko cierpki, gorzki,
Energetyka: chłodzi bądź lekko rozgrzewa, nawilża
Tkanki: nerki, płuca, wątroba, tonizuje śledzionę, wyrównuje niedobór Qi
Stany tkankowe: ogólny niedobór, zimna stagnacja, atrofia

Kolcosił jest lekko rozgrzewającym środkiem wykrztuśnym, wspiera układ oddechowy i nadnercza.  Łagodzi reakcje na stres, może ożywić lub rozluźnić nadmiernie postawiony w czujność układ nerwowy. Zmniejszy apetyt na cukry i podreguluje metabolizm.

Szczególnie dla cierpiących na przewlekły stres i towarzyszący mu nadmierny apetyt. W formie nalewki wskazana dla osób mających trudności z wyznaczaniem granic fizycznych i emocjonalnych, zwłaszcza w przypadku traumy seksualnej objawiającej się niechcianą rozwiązłością, bądź nieśmiałością, niepewnością, brakiem uziemienia.

W medycynie współczesnej

Jest niewiele badań klinicznych, ale zidentyfikowano i wyizolowano seskwiterpeny: stigmasterol i beta sitosterol. Obydwa mają działanie przeciwreumatyczne i ​​zmniejszają stany zapalne.  [1]

Kolcosił jest kwalifikowany jako adaptogen, łagodzi reakcję na stres, moduluje układ odpornościowy, ma silne działanie antyoksydacyjne. Ma działanie: przeciwzapalne, przeciwbólowe, przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze , przeciwwirusowe, wykrztuśne, wzmacniające,  przeciwcukrzycowe, trawienne.  Działa relaksująco na mięśnie gładkie, które wykonują ruchy niezależnie od  naszej woli.

• Wspiera pracę gruczołów, wyrównuje pracę układu hormonalnego, jest jednym z najlepszych ziół na zmęczenie nadnerczy.
• Regularnie stosowane wraz z odpowiednią dietą są pomocne w RZS i chorobach autoimmunologicznych, zespole policystycznych jajników
• Przydatny w leczeniu w leczeniu wszelkiego rodzaju problemów z poziomem cukru we krwi, dla osób z objawami stresu metabolicznego, podwyższonym ciśnieniem i poziomem lipidów.
• Tonizuje serce, układ krążenia, stabilizuje ciśnienie. Wspomaga angiogenezę – tworzenie nowych naczyń krwionośnych, zapobiega i cofa zmiany miażdżycowe.
• Chronić wątrobę przed uszkodzeniem na skutek chemikaliów, rozpuszczalników przemysłowych, zanieczyszczeń, leków

Stosowanie kolciosiła

Nie ma oficjalnych zaleceń dawkowania. Dostępne suplementy, ekstrakty nalewki zawierają 600-1000 mg, które można przyjmować 1–4 razy dziennie.

Herbatka
Łyżeczkę suszonego kłącza zalewa się szklanką wrzątku, zaparza kilka minut pod przykryciem. Przecedzić i zostawić do ostygnięcia. Pije się chłodną herbatkę, nigdy gorącej.  Ma wyjątkowy, iglasty, pikantny aromat. Pomaga przy zmęczeniu nadnerczy, osłabieniu, problemach z koncentracją, depresji, zaburzeniach przemiany materii. Nie stosuje się w ciąży.

Nalewka 

Napełnić słoik korą, zalać wódką, odstawić w ciemne miejsce, raz dziennie wstrząsając. Po dwóch tygodniach przefiltrować. Stosuje się łyżeczkę nalewki rozcieńczoną wodą raz dziennie w południe. Można stosować zewnętrznie do nacierania jako środek przeciwbólowy.

Do użytku zewnętrznego można zrobić maść lub oliwkę, podgrzewając surowiec w oliwie z oliwek lub w oleju kokosowym, w kąpieli wodnej.