Trędownik niezawodny przy wszelkich problemach skórnych

Trędownik nie zawodzi przy wszelkich problemach skórnych.  Niezbędny w każdym domu, tak w apteczce pierwszej pomocy jak i przy dłuższych kuracjach. Szybko łagodzi ukąszenia, wysypki, obrzęki, jest doskonałym środkiem oczyszczającym krew.

Wśród kilku gatunków najwięcej zastosowań ma trędownik bulwiasty Scrophularia nodosa, nazwa rodzajowa pochodzi od tradycyjnego na skorfuły, (łac. scrophulae), czyli gruźlicę węzłów chłonnych. Gatunkowa odnosi się do bulwiastych guzków widocznych na kłączach. Polska nazwa nawiązuje do trądu i przewlekłych zmian skórnych, przy których leczeniu wykorzystywano trędownik.

Trędownik bulwiasty

Wszystkie te gatunki mają czterokanciaste łodygi, naprzeciwległe liście i szczytowe grona dwuwargowych kwiatów. Trędownik bulwiasty prosto stoi na sztywnych, nagich nierozgałęzionych łodygach, wyrasta do około metra wysokości. Liście szerokie, sercowato-lancetowate z ząbkowanym brzegiem.

Kwitnie od końca maja/czerwca do września, misterne kwiatostany o niewielkich brunatno-zielonych kwiatach z fioletowo nakrapianymi górnymi płatkami są obficie wypełnione nektarem.  Owocem są małe, gruszkowate torebki wypełnione nasionkami. Pospolicie występuje na terenach chłodnych, wilgotnych, wzdłuż leśnych ścieżek, w rowach, zaroślach, nad brzegami wód. Wydziela nieprzyjemny zapach.

Surowcem zielarskim jest całe ziele kwitnące i owocujące. Suszy się szybko w pokojowej temperaturze.

W tradycyjnym zielarstwie

Przez wieki trędownik stosowano w leczeniu chorób skóry, egzemy, łuszczycy, wyprysków, owrzodzeń, podrażnień, pęcherzy, obrzęków limfatycznych, świądu, odleżyn, na trudno gojące rany, siniaki, stłuczenia, oparzenia i hemoroidy.

Według doktryny podpisów bulwiaste kłącza wyglądem przypominają obrzęk  gruczołów, stąd  był głównym remedium na skorfuły, hemoroidy, guzy i trąd. W medycynie XVII wieku trędownik był oficjalnie uznanym lekarstwem na gruźlicę, problemy z oddychaniem, choroby żołądka, nerek, wątroby i zaburzenia trawienia.

Profil energetyczny
Smak:  Gorzki, słony, kwaśny, słodki
Energetyka: Chłodzi, osusza
Tkanki: Płuca, serce, żołądek, nerki, wątroba, skóra, układ limfatyczny, hormonalny
Działanie: Usuwa gorąco, toksyny, chłodzi krew, zmiękcza guzki, odżywia Yin

Medycyna wschodnia stosuje przy wzorcach, gdy gorąco dostaje się do krwiobiegu, powodując krwawienia, gorączkę, suchość w ustach, czerwony język. W stanach gorączkowych z zaparciami i suchym kaszlem, bólem gardła, w obrzęku węzłów chłonnych, powiększeniu migdałków, zaburzeń krążenia. Zewnętrznie na ropnie, zapalenie sutka, gangrenę, półpasiec, liszaje, oparzenia, ukąszenia.

Trędownik jest dobrym środkiem  gojącym, detoksykującym, działa lekko przeciwbólowo, wspiera serce i krążenie i ruch płynów.

Co mówi nauka?

Skład: aminokwasy (alanina, izoleucyna, lizyna, fenyloalanina, treonina, tyrozyna, walina), flawonoidy, taniny, terpeny, saponiny, kwasy fenolowe, glikozydy irydoidowe, żywice, mangan, witamina C, K, katechiny, tiamina, kwercetyna, olejki eteryczne.

Działanie:  antyoksydacyjne, detoksykujące,  antyseptyczne, gojące,  przeciwzapalne, przeciwbakteryjne, przeciwbólowe, rozkurczowe, przeciwreumatyczne, moczopędne, żółciopędne, łagodnie przeczyszczające, uspokajające, pobudzające krążenie, tonizujące serce.

• Wszelkie zmiany skórne, ostre i przewlekłe, po ukąszeniach, oparzeniach, urazach, egzema, łuszczyca, AZP, róża, owrzodzenia błon śluzowych jamy ustnej, gardła, narządów płciowych, stany zapalne oczu
• Infekcje układu oddechowego, kaszel, astma, problemy z oddychaniem, słabe serce, krążenie
• Nadmiar toksyn, zaburzenia limfatyczne, słabe krążenie, nieregularne miesiączki, schorzenia reumatyczne, stany zapalne wątroby, jelit.

Przeciwskazania: Trędownik uważa się za ogólnie bezpieczny przy prawidłowym stosowaniu, zbyt duże dawki mą wywołać wymioty, biegunki. Zaleca się ostrożność dla kobiet w ciąży, karmiących i osobom z alergiami na rośliny trędownikowate. Działa pobudzająco na serce, przy częstoskurczu komorowym, nieregularnym rytmie trzeba zasięgnąć porady lekarza.

Okłady pierwsza pomoc

Świeżo zerwane ziele zmiażdżyć, (niektórzy mieszają ze śliną) i przykładać na wszelkie podrażnienia, ranki, urazy, wrzody, pęcherze, obrzęki, wykwity skórne. Natychmiast łagodzi ból i świąd po ukąszeniach pszczół, os, owadów. Suszone ziele namoczyć w wodzie, przemywać i okładać bolące miejsca.

Herbatka
1-2 łyżki ziela zlać szklanką wrzątku, zaparzać 15-20 minut i przecedzić. Pije się szklankę 3 razy dziennie dla oczyszczenia krwi, limfy, wątroby, przy obrzęku węzłów chłonnych, dnie moczanowej, bólach reumatycznych do dwóch tygodni. Schłodzony napar można stosować do przemywania, okładów, na oparzenia, grzybice, stopę atlety, dobrze działa na ciemieniuchę.

Nalewka
100 gram świeżego lub suszonego ziela zalać 0,3 litra 45% wódki. Odstawić w ciemne miejsce, codziennie wstrząsając, po dwóch tygodniach przefiltrować.
Stosuje się 10-30 kropli rozcieńczonych w wodzie 3 razy dziennie. Zewnętrznie do dezynfekcji skóry, przemywania, wcierania w bolesne miejsca.

Mazidło, maść z trędownika 

Świeże ziele pokroić, lekko podsuszyć, napełnić do połowy słoik, zalać oliwą z oliwek i odstawić na tydzień. Przecedzić przez kilkakrotnie złożoną gazę, starannie odcisnąć. Przelać do garnka, dodać rozdrobniony wosk pszczeli  (ok. 2 łyżki na szklankę oliwy).  Zdjąć z ognia, wystudzić i przelać do słoiczków.

Działa wszechstronnie na rozmaite choroby i problemy skórne, odleżyny, owrzodzenia, wysypki, róża, egzema, łuszczyca, opryszczka, stawów, użądlenia, siniaki, oparzenia, urazy. Przy bólu piersi nakłada się od pachy do sutka.
W leczeniu chorób skórnych trędownik łączy się z kobylakiem lub łopianem. W herbatkach z dziewanną (układ oddechowy), mniszkiem, pokrzywą, przytulią, nagietkiem (oczyszczanie).