Kora wiązu czerwonego – przepis na regenerujący syrop

Kora wiązu czerwonego [Ulmus rubra] uważana jest za jeden z najcenniejszych i najskuteczniejszych surowców roślinnych.

Od tysięcy lat była wykorzystywana w medycynie północnoamerykańskich Indian. Po przybyciu na kontynent białych osadników, obok podstawowych ziół, stała się domowym środkiem leczniczym większości rodzin, bo lekarzy wówczas było niewielu.

Wiąz czerwony

Wiąz czerwony występuje na terenach USA i Kanady. Jest mocnym, pięknym, rozłożystym drzewem dorastającym do 20 m. Wyróżnia go ciemna, czerwono-brązowa kora, która wraz z wiekiem przybiera nawet czarny kolor. Ma gumowatą konsystencję i delikatny, ale wyraźny zapach.

Rosnące w dół gałęzie porastają długie, ząbkowane liście. Kwitnie pod koniec zimy i z początkiem wiosny. Pąki liściowe są pokryte gęstą żółtą wełną, a kwiaty nie mają szypułek. Rośnie w wilgotnych lasach, przy brzegach rzek i strumieni do wysokości 600 m n.p.m. Drzewa mogą żyć nawet 200 lat.

Rdzenni mieszkańcy Ameryki zdrapywali wilgotną wewnętrzną korę z gałęzi i wykorzystywali jako lek w licznych dolegliwościach. W maściach i okładach na rany, czyraki, oparzenia, wrzody i stany zapalne skóry. Wewnętrznie stosowali przy gorączce, bólu gardła, kaszlu i rozmaitych problemach jelitowych. 

Wieki temu odkryli, że po zmieszaniu sproszkowanej kory z wodą powstaje lepka, śluzowata papka o właściwościach terapeutycznych. Koi i goi błony śluzowe, rany, działa przeciwzapalnie. Papkę Indianie stosowali jako konserwant, obtaczali nią mięso i tak przechowywali by nie dopuścić do popsucia.  W trakcie wojny secesyjnej żołnierze leczyli korą wiązu rany postrzałowe.

W tradycyjnym zielarstwie

Podobno pierwotnie nowi osadnicy wykorzystywali nawilżające właściwości żując korę obraną z gałązek, by złagodzić pragnienie. Podawali również jako środek uspokajający w postaci kleików dzieciom i osobom w podeszłym wieku.

Powszechnie używano w opatrunkach na skórę, wewnętrznie przy podrażnieniach błon śluzowych – gardła, jamy ustnej, przełyku, żołądka, jelit, dróg oddechowych. Szczególnie przy zapaleniu gardła, oskrzeli i płuc.

Profil energetyczny
Smak: śluzowaty, lekko gorzki, słodki
Energetyka: Ochładza lub działa neutralnie, nawilża, odżywia
Tkanki:  Płuca, jelito grube, błony śluzowe, skóra
Działanie: Wspomaga niedobór  Yin płuc, koi, odżywia, łagodzi podrażnienia stanem zapalnym

Kora wiązu czerwonego jest środkiem o podwójnym działaniu kojącym i ściągającym.  Odżywia, koi, łagodzi, nawilża nadwrażliwe i podrażnione błony śluzowe. Wytwarza śluz, który otula objęte stanem zapalnym tkanki, umożliwiając ich regenerację i naprawę w głębszych warstwach. Taki swoisty „uszczelniacz” poranionych, uszkodzonych tkanek, który wyciąga na powierzchnię gorącą, toksyczną wilgoć, ale działa też jako „wypełniacz”.

Nawilża, koi podrażnione błony śluzowe układu oddechowego, uspokaja kaszel. Bogaty w polisacharydy śluz wzmacnia śluzówki jelit, wspiera korzystną florę bakteryjną, jest doskonałym wyborem dla osób z wrażliwym przewodem pokarmowym. Ma korzystny wpływ na nadnercza, delikatnie łagodzi skutki stresu, oddala lęki.

Kora wiązu czerwonego lecznicze działanie

Do lat 60-tych ubiegłego wieku była oficjalnym środkiem leczniczym stosowanym w USA. Wchodząc w kontakt z wodą działa jak mechaniczna bariera chroniąca skórę i tkanki ciała. Kora wiązu czerwonego zawiera lecznicze śluzy, lepką mieszankę skrobi i cukrów, flawonoidy, kwas salicylowy i substancję przeciwzapalne.

Działanie: odżywcze, łagodzące, zmiękczające, nawilżające, wykrztuśne, moczopędne,  rozkurczowe, ściągające, przeciwutleniające, antyseptyczne, przeciwzapalne.

• Kora wiązu czerwonego pomaga w chorobach przewodu pokarmowego. Łagodzi stany zapalne błon śluzowych żołądka i jelit. Powleka warstwą ochronną, zmniejsza podrażnienia. Łagodzi biegunki i zaparcia. Pomaga w gojeniu wrzodów, ubytków, zmniejsza obrzęki. Łagodzi objawy związane z nieswoistymi chorobami jelit: choroba Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, jelito nadwrażliwe, nieszczelne.
• Koi ból gardła, kaszel, dolegliwości górnych dróg oddechowych: zapalenie oskrzeli, krtani, strun głosowych
• Zewnętrznie pomaga na rany, oparzenia, wrzody, stany zapalne skóry, łuszczycę, opryszczkę [2]
• Wchodzi w skład mieszanki przeciwnowotworowej Essiac o potwierdzonym działaniu w przypadku raka piersi [3]
• Pomocniczo stosuje się u dzieci z autyzmem, w infekcjach dróg moczowych

Kora wiązu czerwonego zastosowanie lecznicze

Kleik 

Łyżeczkę sproszkowanej kory rozpuścić w niewielkiej ilości wody. Zażywa się 30 minut przed, lub godzinę po jedzeniu. Można zrobić pożywny kleik na gorącej wodzie lub mleku, z dodatkiem cynamonu, skórki pomarańczowej, gałki  muszkatołowej i miodu.

Mieszanka kaszel i uspokojenie jelit

Wziąć po 2 łyżki sproszkowanej kory wiązu czerwonego, korzenia oman, waleriany, lukrecji i czereśni (ew. ogonków).  Wymieszać w słoiku z łyżką zmielonego cynamonu, imbiru i odrobiną startej skórki pomarańczy. Mieszankę przechowywać ciemnym miejscu do roku.

By zrobić syrop:
Zagotować w rondelku 4 szklanki wody, zmniejszyć ogień do minimum . Dodać 1/2 szklanki mieszanki, wymieszać i podgrzewać 30-60 minut. Płyn powinien się zmniejszyć o połowę. Przecedzić, schłodzić do temperatury pokojowej. Dodać szklankę miodu i wymieszać. Przechowywać w lodówce do pół roku. Dla małych dzieci miód można zastąpić syropem klonowym.

Korzyści dla zdrowia:
Syrop regeneruje błony śluzowe przewodu pokarmowego i dróg oddechowych.  Poprawia odporność, zmniejsza kaszel, niweluje problemy jelitowe. Łagodnie uspokaja i wycisza. Idealny dla dorosłych i dzieci niespokojnych, z problemami trawiennymi, niską odpornością, częstymi infekcjami.

Kora wiązu czerwonego dla zwierząt domowych:

Kora wiązu czerwonego jest bezpiecznym lekiem zwierząt. Psom i kotom wewnętrznie podaje się wymieszane 1/8 łyżeczki proszku z zimną wodą na każde 5 kg masy ciała. Łagodzi podrażnienia przewodu pokarmowego i układu moczowego. Leczy stany zapalne, przewlekłe biegunki, zaparcia. Zewnętrznie pastę stosuje się przy drobnych ranach, owrzodzeniach, ukąszeniach owadów.

Korę wiązu podawać zachowując odstęp czasowy 30-60 minut od posiłków i leków. Może zaburzyć ich wchłanianie.